Dag 7 & 8 Ambon Manisé

Dag 7

Zoooo de wekker ging wel erg vroeg!
Om 05.00u stond de chauffeur klaar om ons naar het vliegveld te brengen.
We volgen met Garuda, een soort KLM met mooie stewardessen en een lekker bapoa-tje naar Ujung Pandang. We konden heerlijk ruim zitten en we vlogen redelijk laag.Zo konden we de vulkaan op Lombok en kleine (onbewoonde) eilandjes zien vanuit de lucht.
De reis ging vlug, nu moeten we 3 uurtje wachtten voordat we doorvliegen naar Ambon.
Ondertussen beginnen we allemaal te vervelen..

Het moment dat ik dit schrijf, lig ik op bed in het huis van oom Henky.
De vlucht met Lion Air ging redelijk.. een beetje een harde landing!
De achterkant van het vliegtuig klapte zo hard op de grond waardoor de voorkant ook hard neerkwam en weer terugstuiterde.
Papa had zowat een hartverzakking en zwetende handjes maar eerlijk gezegd schrokken we allemaal wel een beetje.
Eenmaal op de grond stond oom Nus als te wachtten (in het oranje) , die regelde wel even onze paspoorten en koffers.
Ferry,Petra en oom Henky stonden buiten op ons te wachtten.
Het regende maar het wat we konden zien van Ambon, zag er al wel mooi uit!
Ik dacht dat ze in Ambon stad woonden, maar we reden de rimboe in dus dat was duidelijk niet het geval.
Bij aankomst nog wat tante’s, nichtjes en neefjes ontmoet en we konen gelijk aanschuiven om te eten.
Na het eten nog even de stad ingeweest.. maar zodra we weer bij oom Henky waren, knapten we helemaal af. Dat heb je als je al 16 uur (!) wakker bent.
Het is bloedheet in de kamer waar wij mogen slapen, dus waarschijnlijk wel wat moeite met in slaap komen! Papa en Fabian liggen ook gezellig lepeltje-lepeltje zonder airco!

Weltrusten!



Dag 8

Vannacht redelijk geslapen, met rare geluiden van buiten op de achtergrond.
Nu word het toch tijd om ons aan te passen en dat begon al met het naar de wc gaan!

Ze kennen hier geen doortreksysteem.. er staat een grote emmer met water op de toilet dus zo spoel je de wc door.
Douchen (mandi)doe je ook zo.. wel een andere bak met (koud) water en een emmertje waarmee je het water over je heen gooit.
Je bent in ieder geval wel 'lekker' wakker elke ochtend.

Ontbijt met wit brood en jam.. beetje gespeeld met neefje Josie van 3. Hij vond de cadeautjes helemaal geweldig dus vanaf dat moment zijn we dikke vriendjes.
Hij verteld ook al hele verhalen maar snap er niets van.

Na het (warm) middageten zijn we met Ferry en Ela de auto ingesprongen voor een tourtje Ambon.
We zijn de hele kustlijn afgegaan totdat we aankwamen op een 'verlaten’ strandje Pantai Santi in het dorpje Latu Halat.
Zo’n mooi strand heb ik echt nog nooit gezien (zelfs niet in Curaçao) compleet met een schuine palmboom die half over het water hing.
Vroeger was dit een plek voor gezinnetjes, nu zat er bijna niemand. Er is al jaren niets meer aan dit strand gedaan omdat de spanningen tussen christen en moslim erg hoog is. Aangezien dit dorpje/strand tussen 2 moslimdorpen inligt,vinden ze het blijkbaar te veel moeite om het op te knappen. Zo zonde..

In de stad zie je gescheiden wijken met kerken en moskeeën en afgebrande gebouwen, ook al is het al 10 jaar geleden dat de oorlog uitbrak. Tegenwoordig gaat het allemaal wel weer, maar er hoeft maar een ding te gebeuren of het loopt uit de hand.

Oom Nus vertelde dat de Molukkers nog steeds onderdrukt worden door de Indonesische regering. Vorige maand zijn er nog 7 mensen opgepakt vanwege het ophijsen van de molukse vlag. Deze mensen hebben levenslang gekregen.
Het schijnt zelfs zo dat er in het openbaar niets gezegd kan worden over de RMS. En zodra er ongeregeldheden uitbreken, kloppen de als eerst aan bij oom Nus. Ze gaan er al vanuit dat de familie Soumokil er wel wat mee te maken zou hebben! Papa durfde ook geen foto’s van oma/opa's graf mee te nemen, bang om tegengehouden te worden bij de douane. Bizar eigenlijk dat er in 2010 nog steeds geen sprake is van vrijheid van meningsuiting!

Maargoed.. even terug naar het mooie strand. We hebben daar even gezeten, heel hard gebaald dat we geen zwemspullen bij ons hadden en toen weer verder naar Pintu Kota (stadsdeur). De berg opgeklommen en op het hoogste punt van de berg konden we Saparua zien liggen. Het was alleen wel zo ver weg dat we er geen foto van konden maken.
Over de glibberige rotsen naar beneden geklommen; papa durfde niet mee en daarna door de binnenlanden weer terug naar de stad.
We stonden heel lang in de file.. wat een chaos op de weg! Overal auto’s, brommertjes, becak's ( soort bakfietsen), mensen die oversteken en jawel.. een belanda op een racefiets. Wat hebben we gelachen.. Het is nog steeds moeilijk om te communiceren maar met handgebaren komen we al een heel eind.En met de hulp van papa.. (heb hem nog nooit zoveel horen praten en lachen in mn leven).

Even wat gedronken in een cafeetje waar de molukse band Massada ook is geweest en het er helemaal vol hangt met Nederlands-Molukse voetballers en de Hell’s Angels Satudara Maluku.
Bas is hier trouwens echt een bezienswaardigheid., hij word door iedereen nagekeken!
Bij een supermarkt stond een klein meisje die Bas van top tot teen zat te bekijken en zei ’Aduh .. Ting gi' !! ( hoog) haha!

Lekker gegeten.. en vroeg naar bed!